عکس| در فسیل پوست دایناسور پردار چه رازی نهفته است؟

به گزارش خبرگزاری تینار، علیرغم این واقعیت که انسان ها از دوران ماقبل تاریخ با پرها بازی می کردند، هنوز چیزهای زیادی در مورد آنها نمی دانیم. پس از معرفی اولین دایناسور پردار، Sinosauropteryx prima، در سال 1996، موجی از اکتشافات تصویری جالب تر از تکامل پر را ترسیم کردند.

شکل پرهای اولیه متفاوت بوده است

اکنون می دانیم که بسیاری از دایناسورها و پسرعموهای پرنده آنها، پتروزارها، پر داشتند. پرها در گذشته شکل های بیشتری داشتند. برای مثال، پرهای روبان مانند با نوک های منبسط شده در دایناسورها و پرندگان منقرض شده یافت می شد اما در پرندگان مدرن چنین پرهایی دیده نمی شود. امروزه فقط برخی از انواع پرهای باستانی توسط پرندگان به ارث رسیده است.

پرهای اولیه برای پرواز نبوده اند

دیرین زیست شناسان همچنین دریافته اند که پرهای اولیه برای پرواز ساخته نشده اند. فسیل های پرهای اولیه ساختارهای ساده و توزیع های پراکنده روی بدن داشتند، بنابراین ممکن است برای نمایش یا حس لامسه بوده باشند. فسیل های پتروسورها نشان می دهند که ممکن است در تنظیم حرارت و الگوبرداری رنگ نقش داشته باشند.

هر چقدر هم که این فسیل ها جذاب هستند، پرهای باستانی تنها بخشی از داستان را بیان می کند. تکامل پر بیشتر در پوست اتفاق افتاده است. پوست پرندگان امروزه بر خلاف پوست فلس دار خزندگان برای حمایت، کنترل و رشد پرها نرم شده و تکامل یافته است.

تا به امروز، تنها تعداد انگشت شماری از فسیل های پوست دایناسورها در سطح میکروسکوپی مورد بررسی قرار گرفته اند. این مطالعات، به عنوان مثال یک مطالعه در سال 2018 روی چهار فسیل با پوست حفظ شده، نشان داد که پوست پرندگان اولیه و خویشاوندان دایناسور نزدیک آنها (کویلوروسارها) از قبل بسیار شبیه پوست پرندگان امروزی بود. بنابراین برای درک چگونگی تکامل پوست پرنده مانند، باید دایناسورهایی را که قبلاً در درخت تکاملی منشعب شدند، مطالعه کنیم.

مطالعه ما نشان می دهد که حداقل برخی از دایناسورهای پردار مانند خزندگان امروزی پوست فلس دار داشتند. این شواهد از یک نمونه جدید از Psittacosaurus، یک دایناسور شاخدار با پرهای موز مانند در دم به دست آمده است. Psittacosaurus در اوایل دوره کرتاسه (حدود 130 میلیون سال پیش) زندگی می کرد، اما طایفه آن، دایناسورهای ornithischian، خیلی زودتر، در دوره تریاس (حدود 240 میلیون سال پیش) از دایناسورهای دیگر جدا شدند.

نمونه های فسیلی از پوست دایناسورها در زیر نور ماوراء بنفش، خود را به رنگ زرد-نارنجی نشان می دهند؛ پوست روی تنه و اندام ها که قسمت هایی از بدن هستند که حفظ شده اند. این رنگ های درخشان از مواد معدنی سیلیس هستند که وظیفه حفظ پوست فسیلی را بر عهده دارند. در طول فسیل سازی، مایعات غنی از سیلیس قبل از پوسیدگی به پوست نفوذ می کردند و ساختار پوست را با جزییات باورنکردنی تکرار می کردند. ویژگی های آناتومیکی ظریف از جمله اپیدرم، سلول های پوست و رنگدانه های پوست به نام ملانوزوم حفظ می شوند.

سلول های فسیلی پوست شباهت زیادی با سلول های پوست خزندگان مدرن دارند. آنها اندازه و شکل سلول مشابهی دارند. توزیع رنگدانه پوست فسیلی با مقیاس های کروکودیل مدرن یکسان است. با این حال، پوست فسیلی بر اساس استانداردهای خزندگان نسبتاً نازک به نظر می رسد. این نشان می دهد که فلس های فسیلی در Psittacosaurus نیز از نظر ترکیب شبیه به فلس های خزندگان بودند.

فلس های خزندگان سخت و سفت هستند زیرا سرشار از نوعی پروتیین سازنده پوست، پروتیین های بتا سخت هستند. در مقابل، پوست نرم پرندگان از نوع پروتیین متفاوتی ساخته شده است، کراتین ها، که ماده ساختاری کلیدی در مو، ناخن، پنجه، سم و قسمت های بعدی پوست حیوانات هستند.

در مجموع، شواهد فسیلی جدید نشان می دهد که Psittacosaurus در مناطقی که پر نداشت، پوستی شبیه خزندگان داشت. دم که در برخی از نمونه ها پرها را حفظ می کند، متاسفانه در این فسیل هیچ پر و پوستی حفظ نشده بود.

با این حال، پرهای دم در نمونه های دیگر نشان می دهند که برخی از ویژگی های پوستی پرنده مانند باید برای نگه داشتن پرها در جای خود تکامل یافته باشند. بنابراین کشف ما نشان می دهد که حیوانات پردار اولیه ترکیبی از انواع پوست داشتند، با پوست پرنده مانند فقط در نواحی پر از بدن، و بقیه پوست هنوز مانند خزندگان مدرن پوسته دار است.

این توسعه منطقه ای می تواند تضمین کند که پوست از حیوان در برابر سایش، کم آبی و عوامل بیماری زا محافظت می کند.

منبع: SCIENCE ALERT

227227