خلاصه کتاب فلسفه آلمانی: 1860-1760 میراث ایدئالیسم ( نویسنده تری پینکارد )

کتاب «فلسفه آلمانی: 1860-1760 میراث ایدئالیسم» اثر تری پینکارد، استاد برجسته فلسفه، سفری بی نظیر به دوران طلایی اندیشه آلمانی است که تحولات بنیادین ایدئالیسم را از کانت تا هگل و منتقدان پس از او بررسی می کند. این اثر جامع به مخاطبان، اعم از دانشجویان و علاقه مندان، کمک می کند تا با ریشه ها، سیر تحول و تأثیرات ماندگار این مکتب فلسفی آشنا شوند و درکی عمیق از یکی از پربارترین دوره های تاریخ فلسفه غرب به دست آورند.

دوره زمانی ۱۷۶۰ تا ۱۸۶۰ در آلمان، به ویژه نیمه دوم قرن هجدهم، شاهد ظهور مکتبی فلسفی بود که مسیر تفکر بشر را برای همیشه تغییر داد: ایدئالیسم آلمانی. این دوران، که اغلب به عنوان «عصر طلایی» فلسفه آلمان شناخته می شود، با حضور متفکران بزرگی همچون ایمانوئل کانت، یوهان گوتلیب فیشته، فریدریش ویلهلم یوزف شلینگ و گئورگ ویلهلم فریدریش هگل، به اوج خود رسید. پینکارد در کتاب خود، این دوره حیاتی را با دقت و عمق خاصی واکاوی می کند و نه تنها آرای این فلاسفه را تشریح می نماید، بلکه چگونگی شکل گیری، تعاملات و نقد ایده های آن ها را نیز به تصویر می کشد. این کتاب فراتر از یک معرفی ساده است و به عنوان یک منبع تحلیلی و آموزشی، به خوانندگان در فهم پیچیدگی های فلسفی این دوران کمک شایانی می کند. تمرکز این مقاله بر ارائه یک خلاصه جامع و ساختاریافته از مباحث اصلی، فلاسفه کلیدی و سیر تحول فکری مطرح شده در کتاب پینکارد است.

۱. ایدئالیسم آلمانی: فهم ریشه ها و تعاریف

برای درک عمیق ایدئالیسم آلمانی، ابتدا باید معنای فلسفی «ایدئالیسم» را فراتر از برداشت های روزمره و عامیانه آن دانست. در فلسفه، ایدئالیسم مکتبی است که بر نقش بنیادی ذهن، عقل، یا آگاهی در ساختار واقعیت تأکید می کند. به بیان ساده، ایدئالیست ها معتقدند که واقعیت آن گونه که ما درک می کنیم، یا به طور کلی خود واقعیت، اساساً ذهنی است و مستقل از ذهن قابل تصور یا شناخت نیست. این دیدگاه در تضاد با مکاتب ماتریالیستی یا رئالیستی قرار می گیرد که واقعیت را مستقل از ذهن و مادی می دانند.

تری پینکارد در کتاب خود به این دشواری تعریف اشاره می کند و توضیح می دهد که ایدئالیسم آلمانی نه صرفاً یک نظریه منفرد، بلکه جریانی فکری است که به دنبال پاسخ به چالش های مطرح شده توسط ایمانوئل کانت بوده است. اصول محوری این مکتب شامل تأکید بر خودآگاهی، آزادی، و نقش فعال ذهن در تولید شناخت و واقعیت می شود. این فلاسفه بر این باور بودند که ذهن صرفاً یک دریافت کننده منفعل اطلاعات از جهان نیست، بلکه فعالانه به شکل دهی و ساختاردهی واقعیت کمک می کند. زمینه های تاریخی و اجتماعی نیمه دوم قرن هجدهم، از جمله روشنگری، رشد علوم و فلسفه، و تحولات سیاسی همچون انقلاب فرانسه، بستری مناسب برای ظهور این ایده های رادیکال و تأکید بر خودآیینی عقل فراهم آورد. ایدئالیسم آلمانی با ارائه تفسیری جدید از رابطه ذهن و جهان، تأثیرات عمیقی بر تفکر فلسفی، اخلاقی، سیاسی و زیبایی شناختی پس از خود گذاشت.

۲. کانت و انقلاب فکری: نقطه آغازین

ایمانوئل کانت، فیلسوف برجسته قرن هجدهم، نقطه آغازین و در حقیقت پایه گذار ایدئالیسم آلمانی محسوب می شود. کار او که به «انقلاب کپرنیکی در فلسفه» معروف است، دیدگاه ما را نسبت به شناخت و رابطه ذهن با واقعیت دگرگون کرد. پیش از کانت، اغلب فیلسوفان معتقد بودند که شناخت زمانی حاصل می شود که ذهن ما خود را با واقعیت خارجی تطبیق دهد. اما کانت پیشنهاد کرد که این واقعیت بیرونی است که باید با ساختارها و قابلیت های ذهن ما تطبیق یابد تا قابل شناخت شود.

نقد عقل محض و محدودیت های شناخت

در کتاب «نقد عقل محض»، کانت به بررسی قابلیت ها و محدودیت های عقل نظری می پردازد. او استدلال می کند که ما تنها می توانیم «پدیدارها» (Phenomena) را بشناسیم، یعنی اشیاء آن گونه که در تجربه ما ظاهر می شوند، نه «نومن ها» (Noumena) یا «شیء فی نفسه» را که ورای تجربه ما قرار دارند. ذهن ما از طریق «مقولات فاهمه» (Categories of Understanding) مانند علیت، وحدت، و کثرت، اطلاعات حسی خام را سازماندهی و شکل می دهد. این مقولات، ساختارهای درونی ذهن هستند که به ما امکان می دهند جهان را درک کنیم. بنابراین، شناخت همیشه پدیداری و محدود به چهارچوب های ذهنی ماست.

نقد عقل عملی و قلمرو اخلاق

کانت در «نقد عقل عملی» به حوزه اخلاق می پردازد و مفهوم «خودآیینی اخلاقی» را معرفی می کند. او معتقد است که اراده آزاد، اساس اخلاق است و انسان موجودی است که می تواند بر اساس قوانین اخلاقی که خودش برای خود وضع می کند، عمل کند. این قوانین به صورت «امر مطلق» (Categorical Imperative) ظاهر می شوند؛ دستوراتی که بدون هیچ شرط و شروطی لازم الاجرا هستند، فارغ از نتایج یا تمایلات شخصی. امر مطلق بر اساس سه فرمول بندی اصلی خود، از ما می خواهد که چنان عمل کنیم که قاعده عمل ما بتواند به یک قانون عام تبدیل شود، یا به بشریت، چه در خود و چه در دیگران، همواره به عنوان یک غایت بنگریم، نه صرفاً وسیله ای برای رسیدن به اهداف دیگر. این تأکید بر خودمختاری عقلانی و نیت خیر، بنیاد تفکر اخلاقی مدرن را بنا نهاد.

نقد قوه حکم و پیوند طبیعت و آزادی

سومین نقد کانت، «نقد قوه حکم»، تلاشی برای پل زدن میان جهان طبیعت (که در نقد عقل محض تبیین شد) و جهان آزادی اخلاقی (که در نقد عقل عملی مورد بحث قرار گرفت) است. کانت در این کتاب به دو نوع حکم می پردازد: «حکم ذوق زیباشناختی» (Aesthetic Judgment) و «حکم غایت شناختی» (Teleological Judgment). حکم زیباشناختی به تجربه ما از زیبایی و امر والا در هنر و طبیعت مربوط می شود، در حالی که حکم غایت شناختی به غایتمندی و هدفمندی ظاهری در طبیعت می پردازد. او نشان می دهد که چگونه می توانیم در طبیعت نظمی غایت مند را درک کنیم، گویی که طبیعت نیز هدفمند عمل می کند، هرچند که این غایت مندی را نمی توانیم به طور عینی ثابت کنیم. کانت با این سه نقد، بستری فکری ایجاد کرد که فلاسفه پس از او، هر یک به شیوه خود، به بسط یا نقد آن پرداختند و مسیر ایدئالیسم آلمانی را شکل دادند.

۳. بسط ایدئالیسم: فلاسفه پساکانتی و مسیرهای گوناگون

فلسفه کانت، با همه عظمت و نوآوری اش، چالش ها و مسائل جدیدی را پیش روی متفکران پس از او قرار داد. دوگانگی میان پدیدار و نومن، ذهن و عین، و طبیعت و آزادی، فضایی را برای فلاسفه پساکانتی ایجاد کرد تا به دنبال نظام هایی جامع تر و یکپارچه تر باشند. این فلاسفه سعی کردند تا این شکاف ها را پر کنند و به نحوی «مطلق» را درک کنند که هم سوژه (ذهن) و هم ابژه (عین) را در بر گیرد. کتاب پینکارد به خوبی این دوره پربار و متنوع را ترسیم می کند.

یاکوبی و راینهولت: واکنش های اولیه

فریدریش هاینریش یاکوبی، از اولین منتقدان کانت، بر محدودیت های عقل نظری تأکید کرد و معتقد بود که عقل نمی تواند اصول بنیادین خود را اثبات کند. او به جای عقل، بر «ایمان» یا «احساس بی واسطه» به حقیقت تأکید ورزید، به ویژه در زمینه مسائل وجودی و الهیاتی. یاکوبی استدلال می کرد که تلاش عقل برای توضیح همه چیز به یک دور باطل منجر می شود و در نهایت، ما باید به یک باور ناگزیر که از «قلب» و نه از استدلال محض برمی خیزد، اعتماد کنیم. این رویکرد، تضاد عقل و ایمان را پررنگ تر کرد و بحث های مهمی را در محافل فلسفی برانگیخت. در مقابل، کارل لئونارد راینهولت تلاش کرد تا فلسفه کانت را به شیوه ای سیستماتیک تر و منسجم تر ارائه دهد و پایه های آن را محکم تر سازد، اما نتوانست به طور کامل چالش های مطرح شده را حل کند.

فیشته: ایدئالیسم منِ مطلق

یوهان گوتلیب فیشته، از برجسته ترین شاگردان کانت، با ارائه «ایدئالیسم استعلایی» خود، گامی رادیکال تر برداشت. او مفهوم «منِ مطلق» (Absolute Ego) را مطرح کرد که نه تنها جهان را می سازد، بلکه خود را نیز وضع می کند. به عقیده فیشته، «من» ابتدا خود را به طور مطلق وضع می کند، سپس در برابر خود «نا-من» (Non-Ego) را قرار می دهد که همان جهان خارجی و محدوده شناخت ماست. این «نا-من» توسط «من» برای تحقق آزادی و خودآگاهی ایجاد می شود. فلسفه فیشته بر آزادی بی پایان و فعالیت بی وقفه «من» برای غلبه بر محدودیت ها و رسیدن به خودآگاهی کامل تأکید دارد و تأثیر زیادی بر رمانتیسم آلمانی و هگل گذاشت.

تأثیر رمانتیسم و پیوند فلسفه با هنر

در این دوره، جنبش رمانتیسم آلمانی نیز با فلاسفه ایدئالیست درهم تنیدگی عمیقی یافت. متفکرانی چون فریدریش هولدرلین، نووالیس، فریدریش شلایرماخر و فریدریش شلگل، تحت تأثیر کانت و فیشته، سعی کردند فلسفه را با هنر، شعر، و معنویت پیوند دهند. آن ها به شهود، احساس و خلاقیت اهمیت زیادی می دادند و معتقد بودند که حقیقت مطلق را می توان نه تنها از طریق عقل، بلکه از طریق تجربه زیبایی شناختی و هنری نیز درک کرد. این رویکرد، به ویژه در توسعه فلسفه شلینگ، نقش مهمی ایفا کرد.

شلینگ: ایدئالیسم عینیت گرا و فلسفه طبیعت

فریدریش ویلهلم یوزف شلینگ ابتدا تحت تأثیر فیشته بود، اما به تدریج مسیر خود را جدا کرد و به سمت «ایدئالیسم عینیت گرا» و «فلسفه طبیعت» (Naturphilosophie) حرکت کرد. او تلاش کرد تا شکاف میان ذهن و عین، سوژه و ابژه، را با شناسایی «مطلق» به عنوان یگانگی بنیادین طبیعت و روح از بین ببرد. به عقیده شلینگ، طبیعت نه صرفاً ماده ای بی جان، بلکه تجلی عقل و روح است که به تدریج به سوی خودآگاهی تکامل می یابد. هنر در فلسفه شلینگ جایگاهی ویژه داشت، زیرا آن را بهترین راه برای درک وحدت مطلق می دانست. ایده های شلینگ در شکل گیری سیستم هگل نیز بی تأثیر نبود.

فریس: رویکرد تجربی و متفاوت

یاکوب فریدریش فریس، دیگر فیلسوف پساکانتی، رویکردی متفاوت و بیشتر تجربی و روان شناسانه را در پیش گرفت. او تلاش کرد تا فلسفه را بر پایه های روان شناختی استوار کند و به جای ساختارهای انتزاعی و سیستمی، بر تجربه درونی و فردی تأکید داشت. فریس، با وجود اینکه کمتر از دیگران شناخته شده، نشان دهنده تنوع و تکثر اندیشه ها در میان فلاسفه پساکانتی است که هر یک به شیوه خود در پی حل مسائل مطرح شده توسط کانت بودند.

«دوره پساکانتی، آزمایشگاهی بزرگ برای اندیشه های فلسفی بود؛ جایی که هر متفکری تلاش می کرد تا با بازتعریف مرزهای شناخت، طبیعت و آزادی، به وحدتی نهایی دست یابد و درکی جامع از مطلق ارائه دهد.»

۴. هگل و اوج سیستماتیک ایدئالیسم

گئورگ ویلهلم فریدریش هگل، به حق، اوج و پیچیده ترین متفکر جریان ایدئالیسم آلمانی محسوب می شود. او با ساختن یک نظام فلسفی بسیار جامع و فراگیر، تلاش کرد تا تمامی جنبه های واقعیت – از منطق و طبیعت گرفته تا تاریخ، جامعه، هنر، دین و خود فلسفه – را به عنوان تجلیات یک «روح مطلق» (Absolute Spirit) یا «ایده» (Idea) درک کند. به باور هگل، واقعیت نه ثابت است و نه ایستا، بلکه فرآیندی پویا و دیالکتیکی از تکامل روح است که از طریق تضادها و حل آن ها به سمت خودآگاهی کامل پیش می رود.

پدیدارشناسی روح: مسیر تکامل آگاهی

اثر برجسته هگل، «پدیدارشناسی روح»، سفری دیالکتیکی است که آگاهی فردی (روح سوبژکتیو) را از ابتدایی ترین اشکال خود، یعنی «یقین حسی»، تا بالاترین سطح «آگاهی مطلق» (Absolute Knowing) دنبال می کند. این کتاب، مراحل مختلفی از آگاهی را شامل «ادراک»، «فاهمه»، «خودآگاهی» و «عقل» را بررسی می کند. یکی از مشهورترین بخش های پدیدارشناسی، «دیالکتیک ارباب و بنده» (Master-Slave Dialectic) است که نشان می دهد چگونه روابط قدرت و وابستگی متقابل می تواند به شناخت و رشد خودآگاهی منجر شود. در این فرآیند، بنده از طریق کار و تحول طبیعت، به خودآگاهی دست می یابد و ارباب نیز بدون بنده بی معنا می شود. هدف نهایی این پدیدارشناسی، رسیدن به نقطه ای است که روح خود را به طور کامل درک می کند و با واقعیت یکی می شود.

نظام فلسفی هگل: منطق، طبیعت و روح

نظام فلسفی هگل در سه بخش اصلی تدوین شده است: «علم منطق»، «فلسفه طبیعت» و «فلسفه روح». «علم منطق» (Science of Logic) به مطالعه ایده های خالص یا «مقولات» می پردازد که ساختار بنیادی واقعیت و فکر را تشکیل می دهند. هگل معتقد بود که منطق، نه صرفاً ابزار تفکر، بلکه ساختار هستی خود ایده مطلق است که در حال تکامل است. این منطق، برخلاف منطق صوری سنتی، دیالکتیکی است و از سه مرحله تز (thesis)، آنتی تز (antithesis) و سنتز (synthesis) عبور می کند.

پس از منطق، «فلسفه طبیعت» (Philosophy of Nature) به تبلور ایده مطلق در جهان مادی می پردازد. هگل طبیعت را به عنوان ایده ای که از خود بیگانه شده است، می دید؛ یعنی روح در قالب ماده ظاهر می شود. و سرانجام، «فلسفه روح» (Philosophy of Spirit) به بازگشت ایده به خود در قالب روح انسانی و اشکال مختلف آن می پردازد، شامل روح سوبژکتیو (آگاهی فردی)، روح ابژکتیو (قانون، اخلاق، دولت) و روح مطلق (هنر، دین، فلسفه). هگل در فلسفه روح ابژکتیو، دولت را تجلی عقلانیت و آزادی در تاریخ می دانست و در فلسفه روح مطلق، فلسفه را بالاترین شکل خودآگاهی روح معرفی می کرد که به درک کامل خود و واقعیت می رسد.

اندیشه های هگل تأثیرات گسترده ای بر فلسفه، تاریخ نگاری، علوم سیاسی و اجتماعی گذاشت. مفهوم دیالکتیک او نه تنها بر مارکس و ماتریالیسم دیالکتیکی او، بلکه بر جنبش های فکری متعدد دیگری نیز اثرگذار بود و به عنوان یکی از مهم ترین سیستم های فکری در تاریخ فلسفه شناخته می شود.

۵. پرسش از ایدئالیسم: دوران دلسردی و نقد

با وجود عظمت و جامعیت نظام هگل، نیمه دوم قرن نوزدهم شاهد ظهور جریان های انتقادی و تجدیدنظرطلبانه بود که بنیادهای ایدئالیسم را به چالش کشیدند. این دوران، که پینکارد آن را «دوران دلسردی و رویگردانی» می نامد، نشان دهنده واکنش به انتزاعی بودن و ادعای جامعیت ایدئالیسم بود و به سمت تأکید بر فردیت، تجربه زیستی و مسائل عملی تر حرکت کرد. این نقدها به تدریج مسیر را برای ظهور مکاتب فکری جدیدی همچون اگزیستانسیالیسم هموار ساخت.

تلاش شلینگ برای احیا: بازنگری در فلسفه اش

فریدریش ویلهلم یوزف شلینگ، که پیش تر از چهره های اصلی ایدئالیسم بود، در اواخر عمر خود سعی کرد فلسفه اش را بازنگری و به نوعی ایدئالیسم خود را احیا کند. او از فلسفه «مطلق» و «هویت» به سمت مفاهیم وجودی، اسطوره ای و الهیاتی حرکت کرد. شلینگ در فلسفه متأخر خود (فلسفه اسطوره و فلسفه وحی) بر ناتوانی عقل در درک کامل واقعیت تأکید کرد و جایگاه ویژه ای برای امر ناآگاه، آزادی و جنبه های غیرعقلانی وجود قائل شد. این چرخش نشان دهنده تلاش برای پاسخ به محدودیت های ایدئالیسم کلاسیک بود.

آرتور شوپنهاور: نقد رادیکال ایدئالیسم هگلی

آرتور شوپنهاور، فیلسوفی که عمدتاً به دلیل بدبینی اش شناخته می شود، نقد رادیکالی بر ایدئالیسم هگلی و خوش بینی سیستماتیک آن وارد کرد. او در اثر اصلی خود، «جهان همچون اراده و بازنمود»، استدلال کرد که واقعیت بنیادین جهان نه عقل یا روح، بلکه یک «اراده» کور، غیرمنطقی و بی هدف است. این اراده، نیرویی پایان ناپذیر از خواستن است که در تمام موجودات و پدیده های جهان متجلی می شود و هرگز به رضایت کامل نمی رسد. به عقیده شوپنهاور، این اراده منشأ رنج و بی معنایی جهان است و تنها راه گریز از آن، انکار اراده زیستن، از طریق زیبایی شناسی، همدلی و ریاضت کشی است. نقد شوپنهاور، نقطه عطفی در تاریخ فلسفه آلمان بود که مسیری کاملاً متفاوت از ایدئالیسم سیستماتیک را نشان داد.

سورن کی یرکگور: نقد فردیت و ایمان

سورن کی یرکگور، فیلسوف دانمارکی که اغلب به عنوان پیشرو اگزیستانسیالیسم شناخته می شود، نیز نقدی شدید بر فلسفه سیستمی هگل وارد کرد. او معتقد بود که نظام های جامع فلسفی، فردیت و جنبه های اگزیستانسیال زندگی انسان را نادیده می گیرند. کی یرکگور بر اهمیت «انتخاب فردی»، «مسئولیت شخصی» و «ایمان» در مواجهه با بی معنایی و اضطراب وجودی تأکید داشت. او زندگی را مجموعه ای از انتخاب های ذهنی و رادیکال می دانست که انسان باید در تنهایی و با اضطراب آن ها را انجام دهد، نه اینکه در یک سیستم عقلانی جامع حل شود. تأکید کی یرکگور بر فردیت، ذهنی گرایی و تجربه دینی، نقطه مقابل ایدئالیسم عقل گرایانه هگل بود و راه را برای فلسفه های وجودی قرن بیستم هموار کرد.

این جریان های انتقادی نشان دادند که ایدئالیسم، با تمام دستاوردهای فکری اش، در توضیح برخی از جنبه های اساسی تجربه انسانی، به ویژه فردیت، عاطفه، اراده و ایمان، با چالش هایی روبرو بود. این نقدها به چالش کشیده شدن بنیادهای ایدئالیسم را تسریع بخشید و به گذار از دوران طلایی فلسفه آلمانی به سوی افق های فکری جدید انجامید.

۶. میراث ماندگار ایدئالیسم آلمانی

با اینکه دوران اوج ایدئالیسم آلمانی در نیمه قرن نوزدهم به پایان رسید، اما میراث آن بر تفکر فلسفی غرب و جهان بسیار عمیق و ماندگار است. تری پینکارد در جمع بندی کتاب خود به زیبایی نشان می دهد که چگونه ایدئالیسم آلمانی، مفاهیم بنیادین ما را از خود، آگاهی، تاریخ، آزادی، اخلاق و حتی طبیعت، برای همیشه متحول کرد. این مکتب نه تنها به پرسش های زمان خود پاسخ داد، بلکه چارچوب های فکری جدیدی را برای قرون بعدی فراهم آورد.

تأثیرات ایدئالیسم را می توان در زمینه های مختلف مشاهده کرد. مفهوم «سوژه» فعال و خودآگاه که توسط کانت معرفی شد و سپس توسط فیشته و هگل بسط یافت، بنیاد تفکر مدرن درباره انسان و جایگاه او در جهان است. فهم ما از «آزادی» به عنوان خودآیینی و نه صرفاً رهایی از قید و بند، محصول همین دوران است. «فلسفه تاریخ» هگل که تاریخ را فرآیند تکامل عقل و آزادی می دانست، تأثیری بی بدیل بر مارکسیسم، مکتب فرانکفورت و بسیاری دیگر از نظریه های اجتماعی و سیاسی داشت.

همچنین، ایدئالیسم آلمانی بر تحول «زیبایی شناسی» و «فلسفه هنر» اثرگذار بود و هنر را نه صرفاً تقلید از طبیعت، بلکه تجلی امر مطلق و خودآگاهی می دانست. حتی در علوم، ایده های این دوره به شکل گیری رویکردهای نوین در درک رابطه ذهن و ماده کمک کرد. شناخت این دوره برای درک فلسفه های معاصر، از جمله پدیدارشناسی، اگزیستانسیالیسم، و حتی فلسفه تحلیلی (که اغلب در نقد ایدئالیسم شکل گرفت) ضروری است. ایدئالیسم آلمانی نه تنها به ما می آموزد که چگونه گذشته را درک کنیم، بلکه ابزارهایی برای تأمل در وضعیت فعلی بشریت و آینده آن نیز فراهم می آورد. این میراث، همچنان محل بحث، الهام و تجدید نظر است.

کتاب تری پینکارد با ارائه تحلیلی جامع و دقیق از این دوره پیچیده و غنی، به عنوان یک اثر مرجع و راهنمایی ارزشمند برای هر علاقه مند به فلسفه ایدئالیسم آلمانی عمل می کند. پیچیدگی و غنای اندیشه های کانت، فیشته، شلینگ و هگل، نیازمند مطالعه ای عمیق و متمرکز است که پینکارد به خوبی آن را فراهم آورده است. این اثر نه تنها دیدگاه کلی و ساختاریافته ای از محتوای کتاب ارائه می دهد، بلکه خواننده را برای مطالعه تفصیلی و ورود به عمق اندیشه های این فلاسفه آماده می سازد. به دانشجویان فلسفه، پژوهشگران و هر کسی که به دنبال درک ریشه های تفکر مدرن و تأثیرات عمیق ایدئالیسم بر شکل گیری جهان امروز است، مطالعه کامل کتاب «فلسفه آلمانی: 1860-1760 میراث ایدئالیسم» اکیداً توصیه می شود تا از گنجینه دانش و تحلیل های پینکارد نهایت بهره را ببرند.